Om me wat beter te leren kennen heb ik weer een Pickwick vraag van vandaag. Dit keer is het vraagstuk wat het belangrijkste is in het leven? Voor veel mensen zullen de antwoorden herkenbaar zijn, toch is het soms fijn om er even bij stil te staan. En dankbaar te zijn over wat er goed gaat, want eerlijk is eerlijk, ik heb het afgelopen jaar heel hard gewerkt om weer in balans te komen van mijn trauma.

Wil je weten wat mijn persoonlijke doelstelling dit jaar is geweest en wat mijn bestaan zo veel heeft veranderd, lees dan dit artikel.

Er zijn maar een paar dingen welke voor mij waardevol zijn en eigenlijk ben ik pas tot de conclusie gekomen nu alle puzzelstukjes op zijn plaatsen vallen. Soms moet je door een diep dal om te weten wat de waarde van het leven is.

In plaats van te vechten tegen mijn (oude) emoties, sta ik nu rustiger in het leven, ook al heb ik te maken met te weinig energie. Er een dankbaar gevoel ontstaan, elke avond benoem ik voor het slapen gaan drie momenten welke goed zijn gegaan. Dit kunnen praktisch dingen zijn, bijvoorbeeld dat mijn man boodschappen heeft gedaan of dat een van de kinderen heeft gekookt, maar ook een geluksmomentje van het overvliegen van de zwanen waar ik zo happy van word of het opkomen van de bloemen in de tuin. Elke dag zijn het drie andere geluksmomenten, waardoor je zelf al snel tot de conclusie komt dat geluk in een klein hoekje zit, maar soms zie je door omstandigheden de mooie momentjes niet meer.

Zo lang ik de drie onderstaande punten in balans kan houden, zo ver je financiële zorgen onder controle kunt houden, blijft mijn treintje met en zonder bladeren op de rails rijden en voel ik me goed.

Mijn jeugd is geestelijk en lichamelijk niet makkelijk geweest. Door een foutje van de dokter heb ik epilepsie gekregen en door een pestverleden, heb ik het in mijn jeugdjaren wat moeilijker gehad dan een doorsnee kind. Na alles jarenlang genegeerd te hebben kwam de prut er na bijna 50 jaar uit. 

Na veel te lang in de wacht te hebben gezeten voor een GGZ-behandeling, kon ik eindelijk dit jaar met mezelf aan de slag in de vorm van schematherapie. Hiermee ga je aan de slag om gedragspatronen te doorbreken.

Met trots kan ik zeggen dat ik al voor 80% ben opgeschoond. Mijn gehaastheid, onzekerheid en geen vertrouwen in de mens zijn veranderd. En niet geheel onbelangrijk, ik kan weer vooruitkijken in plaats van achteruit.

Mijn epilepsie zal niet veranderen en lijkt nu ik bijna 50 jaar ben, waarbij mijn hormoonhuishouding wat onrustiger is geworden, minder stabiel te zijn, maar ik mag blij zijn dat ik niet in een elektrische rolstoel zit. Ik kan gaan en staan waar ik wil.

Desondanks ben ik mijn man en kinderen zeer dankbaar. Aangezien ik met veel boosheid heb rondgelopen, en niet wist waar het vandaan kwam, heeft mijn gezin het niet altijd makkelijk gehad. Maar desondanks is mijn relatie met mijn man (zonder hem was ik niet zo ver gekomen) en zeker ook de kinderen zeer positief veranderd. Ik kan nu reageren als een volwassen echtgenoot/moeder in plaats van een gepest kind.

En zo blijkt maar weer dat als je relatie goed is dat je samen heel de wereld aan kan, wat er ook gebeurd.

En als laatste ben ik zeer dankbaar dat we het goed hebben. We hebben geen financiële zorgen en hoewel een eigen zaak niet alles is, de zaak gaat vaak voor, daardoor is manlief in drukke periodes vaak niet thuis, is het bedrijf ook onze vrijheid, waardoor we misschien ooit ons droomhuis midden in de natuur kunnen kopen.